Zararı yoktu ama beni kızdırıyordu. İnadına gelip benimle uğraşıyordu. Kovaladıkça daha çok geliyordu. Sabrediyordum ve onu anlamaya çalışıyordum. Benden ne istediğini anlasam ve istediğini versem gider diye düşünüyordum. Odayı değiştirdim. Artık ona zarar verebilecek bir ruh halindeydim. Oraya da geldi, sanki ışığı takip edercesine orada da buldu beni. Sabrım zorlanmaya başladı Ya sabır dedim bekledim. Yine geldi benimle uğraşmaya başladı. Artık yapacak bir şey yok diye düşünürken kapı çaldı. Kapıyı açtığımda en sevdiğim insana açmıştım kapıyı. Büyük bir hoş geldin ile içeriye aldım. Salona geçtik oturduk. Sohbetin belini kırıyorduk ki yine geldi ve o en çok sevdiğim insanı rahatsız etmeye başladı. Artık ölümü hak ettiğini düşünmeye başladım ve bir plan yaptım. Hiç haberi olmadığı bir anda yastıkla onu öldürecektim. Bu içimdeki canilik beni daha çok hırslandırdı. Olan olsun artık dedim içimden. Ben bu kadar hoş görü gösterdim ve o bu duygularımı hak etmiyor. Tamam senin de bir canın var ama beni artık rahatsız edemeyeceksin. Misafirimi asla. Yastığı usulca aldım. Onun hareketsiz anını yakalamak için pusuya yattım. Evin içindeki hareketlerini beynime kaydettim. Artık bu bir savaştı ve düşmanımın nasıl davrandığını bilmeliydim. Hatta bu savaşı en çok sevdiğim insana yanlış yaparak o başlatmıştı.
İşte o an geldi. Yavaşça oturduğum yerden kalktım. Yastığı iki elimle sıkıca tuttum. İşi bitmek üzere. Yaptıklarının cezasını çekecek artık. Yavaşça yanına yaklaştım. Oldukça savunmasız ve zavallı görünüyordu. Bu iş bitti dedim içimden. Yastığı kaldırdım tam üzerine basacağım. Uçtu lanet at sineği. Nereye gitti göremedim. Neyse ki katil olmaktan son anda yırtmıştım. İşin ilginç tarafı o at sineğini bir daha hiç görmedim evde.